Świętujemy Wielkanoc
Świętujemy
Wielkanoc
Święta Wielkanocne to najstarsze i najważniejsze święta chrześcijańskie. Obchodzone są na pamiątkę śmierci i zmartwychwstania Jezusa Chrystusa. Punktem kulminacyjnym Świąt Wielkanocnych jest Triduum Paschalne rozpoczynające się upamiętnieniem Wieczerzy Pańskiej w Wielki Czwartek, a kończące w Niedzielę Zmartwychwstania Pańskiego. Wielkanoc to święto ruchome. Jego data przypada (w zależności od roku) najwcześniej 22 marca, a najpóźniej 25 kwietnia, przy czym tak skrajne daty wypadają niezwykle rzadko.
Świętowanie Wielkanocy rozwinęło się od święta obchodzonego w duchu i prawdzie (J 4,24) w ramach żydowskich obrzędów Pesach. Następnie, po oddzieleniu Kościoła od Synagogi, stało się dorocznym świętem poprzedzonym jednym lub kilkoma dniami postu, sprawowanym jako całonocne czuwanie (Wigilia Paschalna), w czasie którego opowiadano historię zbawienia zwieńczoną w wydarzeniach paschalnych z udziałem Jezusa Chrystusa.
Obrzędy Wigilii Paschalnej, Wielkiej Nocy stanowiącej serce Niedzieli Zmartwychwstania Pańskiego, rozpoczynają się w sobotę po zapadnięciu zmroku.
Niedziela Zmartwychwstania Pańskiego jest wspominana poprzez świętowanie niedzieli, podczas której świętujemy zwycięstwo Chrystusa nad grzechem i śmiercią, dopełnienie w Nim dzieła pierwszego stworzenia i początek «nowego stworzenia» (2 Kor 5, 17).
Istotą Świąt Wielkanocnych jest poselstwo o zmartwychwstaniu Jezusa Chrystusa, ukrzyżowanego Syna Bożego. Dominuje ono nad wszelkim świadectwem o Jezusie w Nowym Testamencie. Wiara w zmartwychwstanie Chrystusa przenika wszystkie warstwy apostolskiego zwiastowania o zbawczym dziele Syna Bożego. Bez tej wiary nie byłoby chrześcijaństwa. Apostoł Paweł pisał do Koryntian: "Jeśli Chrystus nie został wzbudzony, daremna jest wiara wasza; jesteście jeszcze w grzechach swoich" (1 Kor 15,17).
Dlatego w tradycji ewangelicznej ważne miejsce zajmują świadectwa o zmartwychwstaniu Jezusa. Ewangeliści korzystali niewątpliwie z różnych źródeł żywej tradycji, ukształtowanej w prazborze. Nic nie jest tak pewne jak wiara w zmartwychwstanie Chrystusa Pana. Fenomenu tej wiary nie da się wytłumaczyć racjonalnie. U jej podstawy znajdują się przeżycia uczniów Jezusa, ich doświadczenie obcowania z Panem po Jego ukrzyżowaniu.
Chrześcijańska wiara jest spotkaniem ze zmartwychwstałym Panem. On staje na drodze naszego życia i pozdrawia nas: „Pokój wam!” On żyje i nie możemy o Nim myśleć jedynie jako o postaci z przeszłości. On jest by kształtować naszą nadzieję - nasze życie.
Zwycięstwo Chrystusa nad śmiercią jest także naszym tryumfem nad ciemnością grobu. Chrystus przez swoją śmierć i zmartwychwstanie wyjednał nam wieczne życie. Pusty grób Ukrzyżowanego jest zapowiedzią naszego zwycięstwa nad śmiercią. Apostoł Paweł pisał do Koryntian wątpiących w zmartwychwstanie ciała: „jeśli się o Chrystusie opowiada, że został z martwych wzbudzony, jakże mogą mówić niektórzy między wami, że zmartwychwstania nie ma? Bo jeśli nie ma zmartwychwstania to i Chrystus nie został wzbudzony... Zatem i ci, którzy zasnęli w Chrystusie, poginęli. Jeśli tylko w tym życiu pokładamy nadzieję w Chrystusie, jesteśmy ze wszystkich ludzi najbardziej pożałowania godni. A jednak Chrystus został wzbudzony z martwych i jest pierwiastkiem tych, którzy zasnęli” (1 Kor 15,12.13.18-20).