Adwent
Adwent
Adwent znaczy przyjście - idzie oczywiście o przyjście Jezusa Chrystysa. Czas adwentu, jako okres roku kościelnego, poczęto obchodzić w Kościele w drugiej połowie IV wieku. W okresie tym Kościół nakazywał wiernym umiar w piciu i jedzeniu, nawoływał do pokuty i wzywał do przygotowania się na drugie przyjście Pańskie. W niektórych prowincjach kościelnych czas adwentu obchodzono od dnia poświęconego św. Marcinowi (11 listopada) aż do Świąt Narodzenia Pańskiego.
W Rzymie czas adwentu trwał cztery tygodnie. I ten zwyczaj przyjął się później w całym Kościele zachodnim.
Adwent jest czasem powagi, zadumy i refleksji nad tajemnicą przyjścia Pańskiego. Biblijne teksty, przeznaczone do czytania i rozważania w okresie adwentowym, mówią o danej ludowi izraelskiemu obietnicy dotyczącej przyjścia Mesjasza, oraz o powtórnym przyjściu Chrystusa na sąd ostateczny. Ale czas adwentu, poprzedzający i przygotowujący Święta Narodzenia Pańskiego, przypomina nam również, że niezależnie od pierwszego i drugiego przyjścia Pańskiego, Chrystus, jako żywy Pan, nieustannie przychodzi do nas w Słowie i Sakramentach, aby działać zbawczo w sercach tych, którzy w Niego uwierzyli. Zmartwychwstały Jezus powiedział: "Oto Ja jestem z wami po wszystkie dni aż do skończenia świata" (Mt 28,20). Wywyższony Chrystus nakazał napisać do Kościoła w Laodycei: "Oto stoję u drzwi i kołaczę; jeśli ktoś usłyszy głos mój i otworzy drzwi, wstąpię do niego i będę z nim wieczerzał, a on ze mną" (Obj 3,20).
Wieniec Adwentowy - nieco historii
Początek był w Hamburgu. Ewangelicki duchowny, ks. Johann Hinrich Wichern, prowadził tam dom wychowawczy i szkołę dla osieroconych chłopców. Jako duchowny, nauczyciel i wychowawca tworzył w prowadzonym domu rodzinną atmosferę. Służyły temu bardzo różne elementy, nieraz zupełnie nowe. W 1839 roku postanowił wzbogacić wystrój świetlicy. Razem z wychowankami w I niedzielę adwentu zapalił pierwszą świecę adwentową umocowaną na drewnianym kole o średnicy 2 m, by wytworzyć nastrój skłaniający do modlitwy. Wieniec Wicherna miał w sumie do 28 świec. Cztery duże białe wyznaczały kolejne niedziele Adwentu, zaś mniejsze, czerwone świece chłopcy zapalali każdego dnia do Wigilii, gromadząc się na wieczorny śpiew i modlitwę.
Zielenią najpierw ozdabiano ściany, z czasem drewniane koło przystrojono gałęziami jodły. Zwyczaj sporządzania wieńca adwentowego szybko przyjął się w rodzinach ewangelickich na północy Niemiec. Dbał o to sam Wichern stale popularyzując ideę tworzenia wieńca adwentowego. Z czasem z przestrzeni prywatnych, domowych, wieniec ten wkroczył także w przestrzeń liturgiczną - do kościołów i kaplic ewangelickich. Zmniejszono liczbę świec do czterech, przy czym stosować zaczęto świece kolorowe, często czerwone kontrastujące z zielenią choiny. W latach 20. XX w. wieniec adwentowy sięgnął także społeczności katolików. Pierwotnie wykonywany w domach, dzisiaj jest do nabycia w kwiaciarniach i różnych innych placówkach handlowych.
Podnieścież się, wy wierzchy bram!
Pan w chwale swojej zdąża sam,
Król królów, co pociesza rad,
Nasz Władca, który zbawił świat,
Co zniósł nad nami Boży gniew;
Zanućcie więc radosny śpiew:
Pochwalon bądźże Ty,
Mój Stwórco, pełen czci!
*
On dobrotliwy jest i praw,
Łagodny sędzia naszych spraw,
Świętością Mu jaśnieje skroń,
A miłosierdzie świadczy dłoń.
To z pokolenia Judy Lew!
Zanućcie więc radosny śpiew:
O Zbawco, chwalim Cię
Za wielkie czyny Twe.
*
Szczęśliwa jest kraina ta,
Co berło tego Króla zna,
I błogo sercom, w których On
Królewski Swój zakłada tron!
Bo On prawdziwym słońcem Sam,
Gdzie On, błogości strumień tam,
O Boże, chwała Ci,
Pocieszycielu cny!
*
Podnieście, bramy, wierzchy swe,
Świątynią bądźże, serce me!
Gałązki pobożności weź,
W radości Panu chwałę nieś.
Do ciebie przyjdzie wtedt Król
I tryśnie życie, zamrze ból.
Czci pełen jest nasz Bóg,
Co to uradzić mógł.
*
Zawitaj, Chryste, Zbawco Ty,
Otwarte serca mego drzwi.
Z Swą łską doń, o Panie, wnijdź,
Z miłością Swą i do mnie przyjdź;
Duch Święty Twój po wszystek czas
Niech wiedzie ku zbawieniu nas.
Najświętsze imię Twe
Na wieki sławić chcę!